Палеская Вясна спрабавала высветліць, што такое «прапаганда гомасэксуалізму» і ці робяцца гомасэксуаламі пад яе ўплывам, а таксама разабрацца, навошта геям патрэбна гэтая «прапаганда».
9 сакавіка было абвешчана, што каталіцкія, праваслаўныя і
пратэстанцкія вернікі сабралі 52 тысячы подпісаў пад зваротам на імя Лукашэнкі,
у якім патрабуюць «ініцыяваць прыняцце закона аб забароне прапаганды і
публічнай дэманстрацыі гомасэксуалізму і іншых полавых збачэнняў непаўналетнім
і ўнясенне адказнасці за гэтыя дзеянні ў Крымінальны кодэкс». Як працуе так
званая «прапаганда гомасэксуалізму» ніхто з ініцыятараў збору подпісаў, які доўжыўся
цэлую восень мінулага года, так і не патлумачыў.
У адказ на гэты зварот 18 праваабарончых і
ЛГБТ-арганізацыяў, у ліку якіх быў і праваабарончы цэнтр «Вясна», прынялі
сумесную заяву з асуджэннем такіх патрабаванняў. Як адрэагуе на зварот
беларуская ўлада прадбачыць цяжка. Але, калі прапановы вернікаў будуць
прынятыя, гэта дасць адразу некалькі нагодаў для пераследу людзей за іх
арыентацыю, абмежавання свабоды слова, паглыбіць і так даволі значную
стыгматызацыю такой сацыяльнай групы, як супольнасць ЛГБТК+.
Пра тое, ці можна зрабіцца гомасэксуалам пад уплывам прапаганды, што насамрэч прапагандуюць расповяды пра гомасэксуалаў і навошта супольнасці ЛГБТК+ патрэбна гэтая прапаганда карэспандэнт Палескай вясны Андрусь Гаёвы размаўляе з самым вядомым адкрытым гомасэксуалам палескага рэгіёна – 29-гадовым Яўгенам Карпаўцом з Мазыра.
Андрусь Гаёвы: Слухай,
няўжо ты так вось гадаваўся, жыў, а потым так – раз, і вырашыў: «А ці не зрабіцца
мне геем?!»
Яўген Карпавец: Нічога я не вырашаў, канешне. Выпадак, які
мне запомніўся, калі я ўпершыню адчуў такую нейкую сімпатыю да хлопчыка, адбыўся
калі мне было гадоў 6 ці 7. Мы былі ў дзіцячым лагеры, і я мусіў падчас конкурсу
прадстаўляць удзельнікаў каманды, капітанам якой я быў. І вось таго хлопчыка,
які мне спадабаўся, я, мабыць, надта эмацыйна прадставіў – нагаварыў яму процьму
кампліментаў. Потым старэйшыя хлопцы, гадоў па 12 – 14 пачалі мяне падначваць,
называлі «гомікам». Я тады ўвогуле прымаў гэтае слова за
слова «гномік» і не разумеў, што ў ім кепскага, хаця
нейкі негатыў ад іх інтанацыяў усведамляў.
АГ: Дык ты
што – захацеў з ім сэксу?
ЯК: Якога сэксу? Я тады ўвогуле не ўяўляў, што
нейкі сэкс існуе! Проста нешта вось такое адчуў, прыцягненне нейкае, вонкава ён
мне падаваўся прыгожым.
АГ: А
дзяўчатаў там у вас прыгожых, якія табе падабаліся, не было?
ЯК: Можа яны і былі прыгожыя, але я да іх нічога
такога не адчуваў.
АГ: Аёй! Во
сітуацыя! А цябе выхоўвалі не гомасэксуальныя бацькі?
ЯК: Якія яшчэ гомасэксуальныя?! Гэта ж савецкія
людзі, яны пра гэта нават ніколі не чулі! Звычайныя тата і мама! Праўда, тата,
калі мне было гадоў 10, пачаў некуды знікаць, а калі мне было 12 – бацькі
развяліся. Далей маці мяне гадавала адна. А бацька і дагэтуль жыве з іншай
жанчынай.
АГ: То бок,
толькі з мамай ты застаўся ўжо значна пасля таго, што ты расцэньваеш, як першую
праяву тваёй гомасэксуальнасці?
ЯК: Канешне!
АГ: То можа
ты тады начытаўся дзесьці чагосьці такога, што табе гэта падалося цікавым?
ЯК: Ну, калі розныя там дзіцячыя казкі, вершыкі
Чукоўскага і Барто ды першыя тэксты ў школьным буквары можна лічыць
гомапрапагандай, то можа. Бо нічога, што хаця б неяк звязана з аднаполавымі
стасункамі, я тады проста не мог прачытаць ці пачуць, яго проста нідзе не было.
АГ: Добра!
Бацькі – «нармальныя». Чытаць не было дзе. То можа, у цябе нейкая псіхалагічная траўма
атрымалася? Спробы нейкіх заляцанняў ад старэйшых, напрыклад.
ЯК: Не! Усё было як у любой сям’і 1990-х гадоў, без аніякіх надзвычайных здарэнняў.
АГ: Ну і
калі ты ўжо канчаткова пераканаўся, што ты гей?
ЯК: Гадоў у 12 мне стала відавочна, што мяне
прывабліваюць хлопцы. Але я сам у сабе гэта катэгарычна адмаўляў. Мне
здавалася, што гэта нешта не зусім правільнае, калі хлопец мае нейкія пачуцці
да хлопцаў. Я лічыў, што павінен быць як бацькі – пакахаць дзяўчыну, стварыць
сям’ю. У 12, 13, 14, 15 гадоў я сам з сабой змагаўся, моцна пераймаўся з гэтае
прычыны. Мне здавалася, што я такі адзін на ўвесь свет, нейкі вычварэнец.
АГ: А ў
цябе сябры былі? Ці сяброўкі?
ЯК: Так. І сябры, і сяброўкі. Былі два лепшыя
сябры з дзяцінства. І, дарэчы, падлеткамі яны ў нашай кампаніі часцяком
пачыналі размовы пра дзяўчынак, нават хлусілі, як мне здаецца, што там у іх з
кім з дзяўчат нешта было. А я ў гэты час проста адмоўчваўся. Зараз абодва гэтыя
хлопцы жанатыя і мы амаль не стасуемся.
АГ: Ну а
чаму б і табе было не пазнаёміцца з дзяўчынай? Можа б і прайшлі гэтыя твае
закруты на хлопцаў?
ЯК: Я гэтак жа падумаў. І тады, гадоў у 15, я
вырашыў завесці сабе дзяўчыну.
АГ:
Завесці? Як кацяня?
ЯК: Не, ну а як яшчэ сказаць? Яно прыкладна так
фактычна і атрымалася.
АГ: Як
атрымалася?
ЯК: Ну ў нас завязаліся нейкія стасункі з
аднакласніцай. Для ўсіх – нібыта ў мяне ёсць дзяўчына. Менавіта з таго меркавання,
каб пра мяне не думалі, што я гомік. Прычым, я пра яе клапаціўся. Рабіў
усялякія прыемныя сюрпрызы і падарункі. Мне заўжды хочацца пра кагосьці
клапаціцца. Але з часам я пачаў разумець, што рана ці позна яна захоча
блізкасці, а мне гэтага абсалютна не хочацца і я магу проста зганьбіцца. У мяне
тады ўжо нават падлеткавыя фантазіі, сны ўночы, былі пра хлопцаў. І тады я ёй
проста сказаў, што яна мне надакучыла і парваў стасункі. Увогуле я не разумею,
навошта грамадства патрубуе, каб такія як мы стваралі «традыцыйныя» сем’і. Няўжо камусьці хочацца, каб стасункі,
ці нават шлюб, напрыклад, з яго дачкой, падтрымліваў чалавек, які ўсё адно
ніколі не здолее яе пакахаць проста з-за сваёй прыроды? Гэта ж загадзя выракаць
абодвух быць няшчаснымі? Ды і дзеці наўрад ці ў такім шлюбе будуць шчаслівымі.
АГ: А калі
ты вырашыў адкрыцца?
ЯК: Спачатку я адкрыўся свайму выпадковаму спадарожніку ў цягніку, пра якога я здагадаўся, што ён таксама такі. І, калі я з ім пастасаваўся, я даведаўся, што я такі далёка не адзін. Потым я шмат думаў і зразумеў, што ніякая я не памылка! Такіх людзей шмат. І я проста стаў значна лепш пачувацца. Праз нейкі час, ужо быў інтэрнэт, дзе я пазнаёміўся з хлопцам і сабраўся ехаць да яго. Маці спытала, ці гэта дзяўчына. А, як я адкрыты чалавек, то мне вельмі цяжка хлусіць. Хлусню я лічу сапраўдным грахом! Я так выхаваны – не хлусіць. І таму я сказаў маці і сястры, што гэта не дзяўчына. Я сказаў маці, што мне падабаюцца хлопцы і вось такі вось я ёсць. Потым, калі я сеў у маршрутку, мне сястра пісала ў СМС «не ганьбі сям’ю».
АГ: А як ты
вырашыў адкрыцца ўсяму грамадству?
ЯК: Гэта само сабой неяк падыходзіла. Я на працы
пачаў наўпрост адказваць на пытанні, калі я ажанюся, што ніколі. Альбо, калі ў
кампаніі натуралаў пачыналі абмяркоўваць гееў (дарэчы, у такіх тру-натуральных
кампаніях гэта чамусьці адна з самых абмяркоўваемых тэмаў), казаць, што іх усіх
трэба расстрэльваць альбо паіць малаком з селядцом, каб ведалі для чаго мужыку
дупа, я казаў проста – вось ёсць я, вы ўсе мяне ведаеце, а я – такі. Мяне трэба
расстрэльваць? І яшчэ, дарэчы, дзіўна, што яны адразу думаюць менавіта пра
дупу.
АГ: Ну а
потым ты чамусьці вырашыў патрапіць у СМІ. Навошта? Да цябе ж ніхто ў ложак не
лез. Займайся там сам з кім хочаш чым хочаш, толькі не трэба пра гэта ўсім
распавядаць. Навошта табе гэта? Ты хацеў піяру, славы, вядомасці?
ЯК: Ну па-першае, да мяне проста звярнуўся
журналіст, які хацеў напісаць пра гэтую тэму, і я вырашыў з ім паразмаўляць. Я
лічу, што ў век інфармацыі бессэнсоўна хавацца. Але распавядаючы пра сябе, я
раблюся сабой, сапраўдным. І, самае галоўнае, што я раблю ўнёсак у агульную
справу – вось мы ёсць, мы – частка грамадства, прычым, у большасці сваёй не
асацыяльная, частка, якая стварае шмат значнага прадукту ў грамадстве. Мы
звычайныя людзі, толькі з адной асаблівасцю ў стасунках між сабой. Мы не
ўяўляем аніякай небяспекі для навакольных. Навошта ж нам ствараць небяспеку?
Навошта прымушаць нас жыць у хлусні? Я лічу, што хлусіць не варта, варта жыць
шчыра і адкрыта.
АГ: І што
табе дала гэтая вядомасць?
ЯК: Ну гэта хутчэй чорны піяр. Ад яго больш
праблем. Стаўленне калектыва на працы зрабілася іншым. Мне ў вочы ніхто нічога
не казаў, але я часта чуў, як за спінай казалі: «Той, заднепрывадны, пайшоў», нейкія
падначванні былі. Кіраўніцтва мне таксама нічога не казала, але ў адзін цудоўны
момант, калі скончыўся чарговы кантракт, яго проста не працягнулі без
тлумачэння прычынаў.
АГ: Ну
слухай, навошта ЛГБТК+ ствараюць нейкія арганізацыі, ладзяць нейкія гей-прайды,
увогуле вядуць гэтую прапаганду? Гэта ж толькі выклікае агрэсію да вас ад
астатняга грамадства. Гетэрасэксуалы ж нічога такога не робяць. Не бывае
парадаў натуралаў!
ЯК: Па-першае, трэба адрозніваць гей-прайды ў
нас і ў развітых краінах, дзе паважаюцца правы чалавека, незалежна ад
сэксуальнай арыентацыі. Там прайд ужо даўно стаў святам, фестывалем, на якім людзі
забаўляюцца, адукоўваюцца, а гарады зарабляюць немалыя грошы. А ў постсавецкіх
краінах усё яшчэ адна з галоўных мэтаў прайдаў – паказаць, што мы ёсць, што нас
– шмат, што сярод нас ёсць вашыя суседзі, сябры, калегі, аднакурснікі, што мы –
звычайныя людзі, а не нейкія фрыкі ў баа і пер’і, і мы хочам жыць не хаваючыся
і хлусячы ўсім і нават самім сабе, а адкрыта і шчыра. Акрамя таго, прайд ці
яшчэ нейкі выхад, інфармацыйная праца ў нашым грамадстве – гэта адстойванне
сваіх правоў.
АГ: Якіх
правоў? Чаго вам не хапае? Вас жа ў турму цяпер не саджаюць, не вешаюць, як у
арабскім свеце. Кахайце сабе адно аднаго ціхенька ў хаце. Гетэрасэксуалы ж не
ідуць патрабаваць сваіх гетэрасэксуальных правоў.
ЯК: Бо ў іх тыя правы, якіх мы хочам, і так ёсць. Ведаеш, калі б натуралам сёння на працы наўздагон казалі: «Вунь пайшоў гетэраст!», адмаўлялі ў лякарні даць звесткі пра стан здароўя чалавека, з якім яны пражылі разам у каханні шмат гадоў, бо юрыдычна яны адно аднаму – ніхто, а калі б такога чалавека «закрылі» пасля чарговай Плошчы ў які-небудзь ІЧУ, не прымалі б перадачы, бо іх прымаюць таксама толькі ад блізкіх родзічаў, калі б іх збівалі на вуліцы толькі за тое, што яны зрабілі знак увагі сваёй каханай ці каханаму лёгкім пацалункам, узятай у руку рукой, падоранымі кветкамі, забаранялі б мець дзяцей – мне здаецца, яшчэ як яны хадзілі б на такія ж парады! Мы б са сваёй сёняшняй «прапагандай» проста палілі б у баку!
АГ: То бок,
ты нямакаеш на тое, што вам трэба дазволіць рэгістраваць аднаполавыя шлюбы?
ЯК: Іх можна назваць як заўгодна. Шлюб,
партнёрства ці неяк яшчэ. Галоўнае, каб гэта быў юрыдычны акт прызнання таго,
што мы з маім каханым адзін для аднаго – родныя людзі, блізкія родзічы. І каб у
выніку гэтага мы мелі тыя ж правы, што і гетэрасэксуальныя пары.
АГ: Ну
слухай, сёння вам дазволяць заключаць шлюбы мужчыне з мужчынам, жанчыне з
жанынай, а што заўтра? Пра свае правы заявяць педафілы, заафілы. Адныя скажуць,
распісвайце нас з дзецьмі, іншы захоча ажаніцца з казой!
ЯК: Па-першае, не трэба блытаць тыпы сэксуальнай
арыентацыі і сэксуальныя практыкі. Гетэрасэксуальнасць, бісэксуальнасць і
гомасэксуальнасць – гэта тыпы сэксуальнай арыентацыі паводле полу. А розныя «-філіі» – гэта практыкі, якія могуць выкарыстоўвацца
прадстаўнікамі ўсіх трох арыентацыяў. А могуць і не выкарыстоўвацца, што
найчасцей і бывае. Сэксуальнасць – гэта ўвогуле не пра тое, як атрымліваць
задавальненне полавай пажады. Прычым, педафілія і заафілія – гэта дэвіянтныя
практыкі, таму што тут выкарыстоўваецца несвядомы стан альбо не дарослай асобы,
якая не здольная адэкватна ацэньваць тое, што з ёй робяць, альбо ўвогуле жывёлы.
Ні дзіця, ні каза не могуць свядома адказаць, што ідуць у стасункі па добрай
волі, усё разумеючы. Таму – гэта проста спекуляцыя на розных паняццях, якія
кепска ведае большасць людзей. І, дарэчы, педафілаў-гетэрасэксуалаў значна
больш, чым гомасэксуалаў.
АГ: У цябе яшчэ прагучала,
што вам дзяцей, маўляў, не дазваляюць выхоўваць. Але ж, лічыцца, што вы іх
можаце разбэсціць і яны таксама выгадуюцца гомасэксуаламі.
ЯК: Гэта проста гамафобская параноя, на мой погляд. Так можна і пра гетэрасэксуалаў сказаць, што бацька абавязкова разбэсціць дачку, а маці сына! У гомасэксуальнай пары, гэтак жа, як і ў гетэрасэксуальнай, цалкам хапае кахання між сабой, навошта каму разбэшчваць дзяцей? А тып сэксуальнасці выхаваннем дзіцяці не ствараецца. Я таму – самы яскравы прыклад. Мяне выхоўвалі ў цалкам гетэрасэксуальнай традыцыі, а атрымаўся такі, які я ёсць. Насамрэч траўматычным для любога дзіцяці з’яўляюцца суджэнскія здрады, разводы бацькоў, сваркі ў сям’і і хатні гвалт, а не арыентацыя бацькоў.
АГ: Дзеці і падлеткі – яны ж
з няўстойлівай псіхікай, могуць нагледзецца на цябе, што ты са сваёй
арыентацыяй не заганяешся, жывеш нармальна, ходзіш па горадзе, не хаваешся па
завуголлях, і яны таксама захочуць паспрабаваць хаця б на знак нейкага пратэсту.
Мабыць, вось так прапаганда і спрацоўвае, што геяў робіцца болей і болей.
ЯК: Не робіцца гееў болей. Адсотак людзей з гомасэксуальнай арыентацыяй у
любым грамадстве вагаецца каля лічбы 5% ўжо шмат гадоў, паводле розных
даследаванняў. Болей робіцца людзей, якія наважваюцца вылезці з шафы і сказаць
пра сябе, што іх прывабліваюць людзі іхняга полу. І гэта нармальна. Людзі
робяцца больш шчырымі і сапраўднымі, пазбаўляюцца ад двурушніцтва, крывадушша і
падвоенага жыцця. І ок, хай я буду для іх прыкладам! Не буду хаваць, гэта
таксама мая мэта. Але падлеткаў-гетэрасэксуалаў я дакладна геямі не зраблю.
Гэта немагчыма. Нават, калі яны калісьці паспрабуюць нейкі такі сэкс,
вырашыўшы, што гэта крута (хаця, наўрад ці ў іх нават думкі такія з’явяцца, калі
яны сапраўды гетэра!) – ім гэта проста не спадабаецца і яны застануцца з таею
арыентацыяй, якая ў іх ад прыроды. Інакш я (колькі ўжо я ў тым жа падлеткавым
узросце імкнуўся змяніць сваю арыентацыю!) даўно быў бы жанатым сем’янінам.
АГ: Ну вы ж усё адно не
можаце мець сваіх дзяцей, да вас, там дзе гэта магчыма, трапляюць чужыя.
Значыць – вы супраць прыроды. У прыродзе у самцоў і самак існуюць інстынкты,
якія прыцягваюць іх адно да аднаго для працягу роду. А ў вас гэтага няма. Таму
вернікі і кажуць, што гэта збачэнства.
