Падазрэнні «ціхароў», якія патрулявалі парк, выклікала майка з афіцыйным гербам горада Рэчыцы.
Вядомага ў Рэчыцы прадпрымальніка Дзяніса Шылянка затрымалі раніцай 27 траўня ў цэнтральным парку Гомеля. У абласны цэнтр Дзяніс прыехаў па справах разам з сябрамі. Пакуль сябры пайшлі ў адну з установаў, ён чакаючы іх, вырашыў прайсціся алеямі цэнтральнага парку. Гэта было блізу 9 гадзін. Недалёка ад уваходу ён заўважыў некалькіх мужчынаў у цывільным адзенні, за вушамі ў іх былі драты для сувязі. Гэтыя мужчыны пачалі ісці за Дзянісам.
Дзяніс ШЫЛЯНОК.
«Я спрабаваў спакойна ісці, але бачыў, што яны ідуць за мной. Я спусціўся на Набярэжную. І ўжо там пад’ехаў УАЗ, выйшлі міліцыянты ў форме і падыйшлі да мяне. Яны спыталі мяне пра майку, якая была на мне, сказалі, што на ёй палтычная выява. На ёй на грудзях была выява афіцыйнага герба Рэчыцы (на гербе Рэчыцы – двухканцовая харугва, у цэнтры якой выява Пагоні – ПВ). Я адказаў, што я з Рэчыцы, а гэта – герб майго роднага горада, я люблю свой горад. Якія могуць быць пытанні да такой майкі? Але гэтыя міліцыянты сказалі, што трэба праехаць у аддзел міліцыі і там разбяруцца», – узгадвае Дзяніс Шылянок.
Яго завезлі ў Цэнтральны РАУС Гомеля. Там правялі асабісты вобшук. У кішэні курткі, якая была апранутая паверх майкі з гербам Рэчыцы, знайшлі 21 налепку з выявай вершніка з апушчаным долу мячом на фоне белага і чырвонага колераў. Раптам высветлілася, што ў парку расклееныя такія налепкі. Участковы інспектар капітан Арцём Жаўняк ад 11.10 да 11.20 правёў агляд «участка мясцовасці ў парку імя Луначарскага». Там на нейкім прадмеце, паблізу ад Кіеўскага спуска, які ён спачатку ў пратаколе хацеў назваць неяк інакш, але гэтыя літары закрэсліў, і напісаў, што «на урне» (на сметніцы), ён убачыў «листовки бело-красно-белого цвета с рисунком коня и надписью нас не спынить». Колькі тых «листовок» ён убачыў на той «урне», капітан у пратаколе не ўказаў.
Таксама
міліцыянты сфатаграфавалі майку з гербам Рэчыцы і казалі, што цяпер у такіх
майках лепей не хадзіць. Зрабілі заўвагу і за белую кепку, на якой чырвоным
колерам нанесены лагатып брэнду Nike.
«Тыя мужчыны з дроцікамі ў вушах, казалі, што яны не бачылі, каб я свае налепкі некуды ляпіў. Але гэта не адыграла ролі. На мяне склалі пратакол, што я нібыта ляпіў тыя налепкі ў парку і такім чынам рабіў пікетаванне. У той жа дзень адбыўся суд. І, хаця і я казаў, што наўпроставых доказаў таго, што я размяшчаў недзе нейкія налепкі, няма, суддзя сказаў, што, калі ў мяне былі такія налепкі, значыць я мог іх там размяшчаць. Фактычна – абвінавачваанне міліцыянтамі і прызнанне мяне вінаватым суддзёй было зроблена на дапушчэннях, што забаронена законам. Па-шчырасці, нават калі б я і ляпіў свае налепкі, дык дакладна не на сметніцы!», – кажа Дзяніс Шылянок.
Судзіў Дзяніса суддзя суда Цэнтральнага раёну Сяргей Кармановіч. Ён вынес пастанову аб арышце рэчыцкага прадпрымальніка на 25 сутак. І яго адразу зевезлі ў ізалятар часовага ўтрымання.
Пра ўмовы ўтрымання
Дзяніс Шылянок кажа, што яны гэтым разам былі значна горшыя за папярэднія два
разы, што яго знявольвалі паводле палітычнага артыкула 23.34, які цяпер стаў
больш жорсткім і змяніў нумар на 24.23.
«Мяне адразу змясцілі ў камеру на першы паверх. А я быў у шортах і майцы. Там было сыра і халодна. Былі жалезныя нары, не было зусім нічога на іх – ні матраса, ні падушкі, ні коўдры. Уночы даводзілася адціскацца ад падлогі і прысядаць, каб сагрэцца. 30 разоў прысядзеш – ужо цяплей! Перадачы абмяжоўвалі. Першыя тры дні ўвогуле не прымалі, а потым сталі браць не больш як па 200 грамаў печыва, 200 грамаў каўбасы і 200 грамаў сала. Больш нічога не бралі. Кожны дзень пераводзілі з камеры ў камеру. Усё перасоўванне ў наручніках было. Яны бачылі, што я адціскаюся, дык потым завялі ў камеру, дзе нават святла не было. Была проста адна дошка, якая прыкручвалася на дзень і заставалася нешта кшталту зэдліка. Камера маленькая, паміж туалетам і нарамі – 45 сантыметраў адлегласці. Нават пахадзіць немагчыма, не тое, каб адціскацца ці прысядаць. Пры гэтым на чытанне літаратуры ці пісьмо давалі кожны дзень толькі па 30 хвілін. І я пісаў ім скаргі на ўмовы ўтрымання. Але аніводная так і не разгледжаная, ніводнага адказу не атрымаў. 21 дзень я ў камерах быў адзін і толькі апошнія 4 дні да мяне падсялілі чалавека. Пасля вызвалення прасіў у іх кнігу скаргаў каб напісаць скаргу на ўмовы ўтрымання і абыходжання. А мне адказалі, што ў ІЧУ такой кнігі няма, сказалі: “Едзь у РАУС і там скардзіся, колькі ўлезе!”», – распавёў Дзяніс Шылянок пра сваё знаходжанне ў Гомельскім ІЧУ.
Ён лічыць, што гэтае ягонае затрыманне ў Гомелі – проста суцэльная сваволя сілавікоў. Але зараз ён апасаецца, што карныя органы могуць падстроіць яшчэ нешта.
«Заўважаць, што чырвоная нітачка прыляпілася на белую кашулю – напішуць, што публічна выказваў меркаванні і завядуць крымінальную справу, паводле новых законаў. Але, трэба і ім разумець, што людзі ўжо змяніліся і перамога народу будзе, магчыма не так хутка, як здавалася спачатку, але існаваць увесь час у варожасці з уласным народам у гэтай улады доўга не атрымаецца!», – лічыць Дзяніс Шылянок.
